MTB06 - november 2018
https://www.mt.be/
Vorig jaar, rond dezelfde tijd,
schreef ik op vraag van MT-magazine al eens een column over onze maakindustrie.
Op 1 jaar tijd is er niet zoveel veranderd en dat wil vooral ook zeggen, dat we
onze maakbedrijven nog steeds broodnodig hebben en dienen te koesteren. Gezien
ik mijn positieve mening en visie ten aanzien van de maakindustrie al eerder
neerpende, wil ik voor éénmaal eens van deze column-ruimte gebruik maken om ronduit
kritiek te uiten omtrent de problematische mobiliteit in ons land, zeker in
Vlaanderen en Brussel. In een wereld waar we steeds meer virtueel en mobiel
werken, staat fysieke “mobiel-iteit” niet voorop in de politieke agenda, of er
worden althans niet voldoende en broodnodige veranderingen gerealiseerd.
Sommigen
lijken te wachten op de al goedmakende artificiële intelligentie (AI), zelfsturende
wagens en slimme regisserende systemen. Hoe ver is het gekomen, dat je moet
gaan rekenen op technologie die nog in volle ontwikkeling is? Hoewel ik enorm
naar die toekomst uitkijk, is me dat vandaag toch wel wat te voorbarig. Neen,
onze bedrijven, medewerkers en chauffeurs die dagelijks op de baan zijn, hebben
nood aan vlotte wegen, aan vlot verkeer én moderne infrastructuur. Trek die mobiliteitsproblematiek
ook maar gerust door naar de “business van mensen-transport”, met een NMBS en
De Lijn die vierkant draaien en handenvol geld kosten. Financiële middelen die
beter zouden ingezet worden voor innovatie in plaats van dweilen met de
(geld)kraan open. Of hoe ik als Belg spontaan schaamrood op de wangen krijg,
als ik onze hele mobiliteitsinfrastructuur in beschouwing neem. Stevenen we in
de toekomst af op scenario’s zoals in Genua afgelopen zomer? De tunnels in
Brussel zijn er alvast niet veel beter aan toe, de hoofdstad van Europa nota
bene. Het fileleed vandaag kan je nog best vergelijken met het geleidelijk aan
dichtslibben van een hartslagader en het Belgisch verkeersorgaan stevent zo
stilaan af op een catastrofaal hartinfarct. Als we niet al in stuiptrekkingsfase
beland zouden zijn, denk ik dat het sowieso 5 voor 12 is. Wetende dat, op het
einde van de rit, wijzelf de “echte” patiënten zijn, maakt deze analogie
compleet.
Het stijgend aantal verkeersagressie-cases liegt er niet om. We
worden ongelukkiger, ervaren toenemende stress, worden minder productief op het
werk, hebben minder balans op overschot voor de “life” kant, we krijgen -en
cours de route- massa’s fijn stof te verwerken, … een uurtje yoga, joggen of
mindfulness ondervangt dit niet, maar is een begin. Tot dat we effectief een
betere mobiliteit en infrastructuur hebben in dit land, ben ik van mening dat
er een glansrol voor werkgevers is weggelegd, die de durf hebben om de poleposition in te nemen. Als HR/Werkgever kan je je medewerkers zuurstof geven.
Laat hen niet per sé om 8u in de file staan, samen met 1000den andere Vlamingen
en triljoenen deeltjes fijnstof. Voorzie in een thuiswerkstrategie die oprecht
top-down wordt gedragen, creëer een sfeer van vertrouwen en focus op output in
plaats van aanwezigheid. Je medewerker zal gelukkiger worden, minder uren in de
auto doorbrengen, productiever worden, … en het fileleed wordt alvast een
beetje kleiner, wagen per wagen.
